«Ν’ ακούς, έλεγε, τη βροχή σαν έρχεται, τα βήματά της να οσφραίνεσαι πριν τη στροφή. Τη λάσπη π’ αφήνει πίσω της να ζυμώνεις, πάλι και πάλι. Καινούριες πλάθε —από το τέλος— μορφές… Σαράντα δύο φωτογραφικά αποτυπώματα συνθέτουν στη διαδοχή τους μια μικρού μήκους ιστορία ενώ συνδιαλέγονται με ό,τι ο ποιητικός λόγος αρθρώνει. Οι παράλληλες, υπάλληλες και επαλλάσσουσες αφηγήσεις από και για τη βροχή καλούν τον δέκτη να χαράξει τις δικές του υδάτινες διαδρομές, τα δικά του να χαρτογραφήσει έσω και έξω τοπία.»

Η συγγραφέας και κριτικός Διώνη Δημητριάδου σχολιάζει: «Η ταλαντούχος ποιήτρια και εικαστικός Χριστίνα Καραντώνη κατορθώνει να συνεγείρει τις αισθήσεις με τις λέξεις της και τα τοπία της. Ασπρόμαυρες υγρές σταγόνες της βροχής σκιαγραφούν εσωτερικές παρορμήσεις, ώσπου να συναντηθούν με τη λεκτική τους μορφή. Το ελάχιστο σώμα των ποιημάτων αρκεί για να συμπληρωθεί η σπαρακτική λιτότητα των εικόνων. Τότε το τοπίο, πλήρες ως προς τη δημιουργό του μαγικού αποτελέσματος, προσφέρεται «ανοιχτό» στις αναγνωστικές συνδιαλέξεις. Εικόνες και λέξεις γεφυρώνουν την απόσταση, η ποίηση και η φωτογραφία λειτουργικές όσο ποτέ. Μια έκδοση κόσμημα!»

Μικρό έστω / πάντως πλεόνασμα / βροχής και σου παρασχέθηκε με / αντεστραμμένο της αθωότητας τον μετεωρισμό / Πανταχόθεν ελεύθερος / Τι βούλει, δύνασαι / εμπεριέχονται σε απαρέμφατο / αποκλειστικά τελικό